Net na één uur wordt ik wakker...
klaarwakker.
Ik ga weer mijn bed uit en zit beneden een poosje te handwerken.
Wanneer ik merk dat ik weer moe wordt maak ik nog snel een kruik warm
en kruip met een slaapzak op de bank.
In de morgen hoor ik mijn man rommelen in de keuken
maar ben te moe om mijn orgen open te doen.
Een half uur nadat hij is vertrokken sta ik op.
De wasmachine wordt gevuld met witte was...
en ik ga achter mijn laptop zitten.
Het schrijven en herschrijven van mijn vorige bericht
neemt veel meer tijd in beslag dan gedacht.
Wanneer ik klaar ben met schrijven is de was ook klaar.
Die hang ik snel op en ga weer naar het verpleeghuis.
Gelukkig nog geen vijf minuten fietsen bij mij vandaag.
Wanneer ik binnenkom zitten mijn vader en stiefmoeder tv te kijken
en ik ga met de administratie aan de slag.
Dit gaat heel wat beter en vlotter dan gisteren...
voor ik het weet zijn er drie tijdschriftdozen en twee mappen opgeschoond.
En er is heel iets meer ruimte in de boekenkast ontstaan.
Terwijl ik er ben blijkt dat er
toch iets niet goed gegaan met de vuile was.
Wij denken zelf dat het van een andere nieuwe bewoner is.
Ik vraag mijn zus en stiefzus om in de linnenkamer te kijken
of zij iets in de doorzichtige zakken herkennen.
Wanneer ik naar huis ga ben ik weer moe.
Thuisgekomen lunch ik en voor ik het weet ben ik
alweer van alles aan het regelen.
Mailtjes worden verzonden en telefoongesprekken gevoerd.
Morgen ga ik niet naar het verpleeghuis.
De oudjes zijn dan "op stap"...
en na het geregel van vanmiddag vind ik een dag even niets hoeven
ook wel fijn.
Eén van de gesprekken vond ik lastig.
Het ging over het korte gesprek vorige week
met mijn vader en stiefmoeder
over de wel/niet reanimerenvraag.
Daarop ben ik op onderzoek gegaan
en de info die ik vond bevestigde mijn gevoel.
Ik zal er een keer een apart blogje over schrijven.
Ik voel een grote verantwoordelijkheid
maar weet niet goed hoe hier mee om te gaan.
De betreffende zorgmedewerker
heeft immers alleen gedaan wat er van haar gevraagd wordt.
Wanneer de locatieverpleegkundig voor andere zaken belt
besluit ik een en ander met haar te delen.
Toch geeft mij dat geen rust.
Wanneer manlief thuiskomt uit zijn werk besluit hij te koken...
... het is fijn gewoon aan te kunnen schuiven.
Het gebeuren rond de reanimatievraag blijft mij bezig houden
en ik besluit een mail voor de locatieverpleegkundige op te stellen
met het verzoek de aantekening voorlopig uit het dossier te verwijderen
tot een bevoegd en deskundig persoon dit onderwerp bespreekt
met mijn vader.
En zo verandert een avond die met borduren gevuld had moeten zijn
in zoek- en schrijfwerk.
De spanning die ik al een week in mijn lijf voel
wil maar niet wijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten