Vanaf 14 februari ben ik bijna non-stop
met de verhuizing en alles wat erbij komt kijken bezig.
De anderen doen wat ze kunnen maar hebben allemaal hun werk.
Het voorbereidende werk valt in de voorjaarsvakantie
en ik vind het lastig dat ik mijn kleinkinderen bijna niet zie.
Wanneer mijn kleinzoon samen met zijn mama
een kijkje bij het verpleeghuis komt nemen
hoor ik hem al van verre "oma... oma" roepen
terwijl hij door de gang naar mij toerent.
Dat gemis is blijkbaar wederzijds...
... *Ü*...
Elke dag ben ik wel ter plaatse
en de vrijdag en het weekend van de verhuizing
zijn gewoon drie hele werkdagen.
Ook de dagen daarna maak ik veel uren.
Het continu bezig zijn met alles wat er bij zo'n verhuizing komt kijken
begint deze week dan ook zijn tol te eisen.
Vanaf woensdag besluit ik daarom de rest van de week
nog maar twee uur per dag in het verpleeghuis door te brengen.
Maar er is nog zoveel te regelen en te doen...
in de praktijk ben ik er veel langer.
De dingen waar ik eigenlijk voor kom...
dat vordert maar mondjesmaat.
Ik geef bij mijn zusje aan het weekend
even wat afstand te willen nemen
omdat mijn hoofd signalen afgeeft dat ik mjin rust moet nemen.
Volgende week probeer ik dan weer elke ochtend even op bezoek te gaan.
Even een bakje doen... horen of er nog bijzonderheden zijn.
Alhoewel mijn vader en stiefmoeder zichtbaar genieten van al de aanloop
zijn ze ook zichtbaar vermoeid van al het nieuwe op hun pad.
Dus misschien valt er nog een ochtend uit
zodat ze wat meer in hun eigen ritme komen.
Alles wat door mij administratief geregeld moet worden
is in ieder geval zo goed als af.
De afgelopen week heb ik ontdekt dat bij elk bezoek
er wel weer nieuwe dingen zijn die moeten gebeuren.
Maar die hoef ik niet allemaal zelf te doen.
Ook daar zal ik een balans in moeten vinden.
Ik ben benieuwd of dat gaat lukken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten