Regeldingen...

Vanmorgen wordt een regelmorgen...

uiteindelijk ben ik er gewoon een dagdeel druk mee.

 Gisteren zag ik al twee poststukken

waarvan ik vermoed dat ik daar actie op moet ondernemen.

En dat is ook zo.

Een brief van de WMO inzake de beeindiging van de uitleen

van hulpmiddelen.

Er kunnen nog kosten in rekening worden gebracht

en ik besluit na te vragen hoe dit verder gaat.

Mocht dit het geval zijn kan ik daarover contact opnemen met de CAK...

... de algehele regel is dat WLZ voor WMO gaat.

Bij een eventuele overlapping wordt het teveel betaalde

 normaal gesproken vanzelf verrekend.

De organisatie die de hulpmiddelen ophaald 

moet nog gebeld worden voor een afspraak.

Eerder was gezegd dat zij de afspraak zouden maken

maar blijkbaar is mijn mobiele nummer niet doorgekomen

bij de bewuste afdeling...

... vandaar de brief met het verzoek contact met hen op te nemen.

Daarna nog een telefoontje om te checken of het adres

voor de tvgids wel goed is aangepast.

Er zouden twee uitgaves naar het nieuwe adres worden gestuurd

...als extra services...

 maar beiden zijn op het oude adres bezorgd.

Daarna de praktijk van de huisarts bellen om te vragen

of de huisarts kan helpen bij het komen tot een individueel reanimatiebesluit.

Het is een fijn gesprek waaruit vooral naar voren komt

dat het aan de patient is om dit wel of niet met zijn huisarts te bespreken.

Daarna stuur ik een uitgebreide mail naar mijn zusje

met de vraag wat wij hier verder mee willen.

De locatieverpleegkundige wordt van de uitkomst

 van het telefoongesprek op de hoogte gebracht.

Voor nu ligt het initiatief bij mijn vader.

Maar het is lastig...

... wanneer je in een organisatie werkt 

met een digitaal systeem...

daar past alleen wel/niet.

Maar volgens het eigen reanimatiebeleid

geldt zonder een wilsverklaring

het algemene beleid.

En dat is niet al te spannend.

Er wordt alleen gereanimeerd bij een "witnessed arrest"

zegt het reanimatiebeleid.

Al met al ben ik vandaag gewoon bijna vier uur bezig

met alleen maar regelen en communiceren.

Weekend...

 Het is zaterdagmorgen en ik ben er al weer vroeg uit...

het is net geen vijf uur.

Wanneer manlief naar beneden komt doen we samen een bakje.

We hebben het over de drukte van de laatste weken.

Hij laat zich ontvallen dat het ook wel 

twee heel intensieve maanden zijn geweest.

Wanneer ik hem vertel dat we 3,5 week geleden 

het bericht kregen dat er een plekje vrij is

kan hij het bijna niet geloven. 

Ik had eerder die morgen hetzelfde gevoel.

Wanneer mijn man zijn ding buitenshuis doet

ga ik met een sopemmer naar de bovenverdieping.

Er wordt flink gepoetst.

Ondertussen draait de was...

het is fijn weer gewoon in mijn eigen bedoeninkje bezig te zijn.

Zoals gezegd... de stress is uit mijn lijf

maar er is maar heel iets nodig om het weer te voelen.

De komende weken doe ik het rustig aan.

Ik was met een grote opruimaktie in mijn eigen huis bezig

toen deze verhuisperikelen er doorheen fietsten.

Daarnaast willen we graag een lang weekend weg

met kinderen en kleinkinderen.

De middag gaan we naar een van onze favo plekjes om te lunchen.

~~~~~~

Zondagmiddag wordt er niet veel gedaan.

Uit de kerk gaan we even bij het oude appartement langs.

Ik haal de  brievenbus leeg

en maak foto's van de hulpmiddelen die er nog staan.

Peter gaat later op de middag bij mijn vader langs 

om een nieuwe mobiel te kopen en een abonnement af te sluiten.

Maar omdat er een bevestigingsbericht is gestuurd naar de mobiel die zoek is

zal hij dit op een werkdag verder afhandelen mbv de klantenservice.

De rest van de dag verloopt rustig.

Bijkomen...

 Na een goede nachtrust is er een nieuwe dag.

Een laatste keer papierwerk doornemen...

ik merk dat ik het fijn vind dat de klus er na vandaag op zit.

Er zijn nog genoeg andere zaken te regelen.

Zo zou ik nog gebeld worden voor een afspraak

om de hulpmiddelen af te halen 

die nog in het oude appartement aanwezig zijn.

Dat moet eigenlijk voor volgende week donderdag gebeuren

want dan zijn er kijkers voor het oude appartement.

Verder wachten we op een verklaring van verblijf...

...zodat de adreswijziging bij de gemeente kan plaatsvinden.

Tot die tijd zijn betrokken instanties niet geinformeerd.

Ik heb geprobeerd het zelf telefonisch met de diverse instanties te regelen

maar de afwikkeling van een adreswijziging verloopt log en bureaucratisch.

Wanneer ik bij mijn vader en stiefmoeder binnenwandel

neem ik eerst tijd voor een bakje thee en een praatje.

Daar is het de laatste dagen 

maar mondjesmaat van gekomen.

Ik hoor dat de papieren van de oude fysio

 niet bij de nieuwe fysio zijn terecht gekomen.

Die heb ik zelf tijdens het intakegesprek

....samen met het oude zorgplan .... overhandigd.

Zo groeit mijn to-do lijst vanzelf.

Er komt nog een belletje 

van de locatieverpleegkundige.

In eerste instantie wil ik dat 's middags op gaan pakken

maar besluit later op de dag dat het mooi is geweest.

Maandag is er weer een dag.

Ik ga verder met de laatste ordners.

En met wat reorganiseren... lukt het om

nog drie verhuisdozen uit te pakken en op te ruimen.

Er blijven zes verhuisdozen over.

Het besef daalt steeds meer in dat er

of spullen weg moeten... of kasten aangeschaft.

Zowel mijn vader als mijn stiefmoeder kunnen er niet meer omheen.

Het is fijn dat het uitpakken en uitzoeken er op zit.

Eerder dan gedacht ga ik naar huis.

Vanaf volgende week zijn er alleen nog regeldingen

die overblijven.

Daar heb ik nog twee weken voor uitgetrokken.

Dan zal alles redelijk moeten lopen...

en anders zijn de lijnen intern bij het verpleeghuis uitgezet.

Ik fiets naar huis met een blij gevoel.

Moe...

 Wanneer ik wakker wordt merk ik aan alles

dat er in mijn lijf wat veranderd is.

De spanning van dagen is verdwenen.

Ik rommel wat in huis en fiets rond 10.30 uur

naar mijn vader.

Weer verder met het opschonen van mappen.

Dat gaat eigenlijk heel goed.

Mijn stiefbroer en -zus zijn er ook 

wanneer ik binnen wandel.

Ze zijn druk met de afronding van het oude appartement.

Fijn om elkaar even te spreken

 en één en ander af te stemmen.

Wanneer ik de laatste ordner heb gehad

bekijk ik de dozen die nog niet zijn uitgepakt.

Daar is geen ruimte voor.

Mijn vader "ziet" nu ook dat er teveel spullen zijn.

Na twee uurtjes vind ik het welletjes en ga weer naar huis.

Morgen is er een nieuwe dag.

Ik ben blij dat ik voor deze week een planning heb gemaakt 

en mij daaraan gehouden heb.

Na morgen geen uitzoekwerk meer.

Wanneer ik thuis kom ben ik moe.

De rest van de dag komt er thuis weinig uit mijn handen.

Ik dommel wat in mijn stoel

 en 's avonds val ik een paar keer in slaap.

Blijkbaar heb ik wat in te halen.

Loslaten...

Op woensdag wordt ik op een redelijk normale tijd wakker...

... waarschijnlijk omdat het de avond ervoor laat is geworden.

Ik heb de bewuste mail in conceptvorm opgeslagen

en vraag manlief naar zijn mening.

Volgens hem kan het zo prima verstuurd worden.

Ik wil ook graag de mening van mijn zusje horen

maar zij kan er 's avonds pas naar kijken.

In de ochtend spreek ik met mijn jongste dochter af

maar ik merk dat het lastig is om te ontspannen.

Eigenlijk wil ik de mail gewoon versturen.

Zij werpt er ook een blik op en dan druk ik op de verzendknop.

Vrij kort daarna gaat mijn mobiel over...

de locatieverpleegkundige..

Maar ik kan niet vrijuit kan spreken

en stuur haar een berichtje dat ik vanmiddag weer bereikbaar ben.

Wanneer ik weer thuis ben bel ik haar terug.

We hebben een goed gesprek en 

de aantekening is uit het dossier verwijderd.

Er wordt door haar een ACP-gesprek aangevraagd bij de huisarts

en ik denk dat dit een goed plan is.

Mijn zusje en ik willen graag allebei bij dat gesprek aanwezig zijn.

Nu kan ik het pas echt loslaten...

...in de middag lukt het om wat te borduren.

De avond verloopt ook rustig.

Een volle dag...

 Net na één uur wordt ik wakker...

klaarwakker.

Ik ga weer mijn bed uit en zit beneden een poosje te handwerken.

Wanneer ik merk dat ik weer moe wordt maak ik nog snel een kruik warm

en kruip met een slaapzak op de bank.

In de morgen hoor ik mijn man rommelen in de keuken

maar ben te moe om mijn orgen open te doen.

Een half uur nadat hij is vertrokken sta ik op.

De wasmachine wordt gevuld met witte was...

en ik ga achter mijn laptop zitten.

Het schrijven en herschrijven van mijn vorige bericht

neemt veel meer tijd in beslag dan gedacht.

Wanneer ik klaar ben met schrijven is de was ook klaar.

Die hang ik snel op en ga weer naar het verpleeghuis.

Gelukkig nog geen vijf minuten fietsen bij mij vandaag.

Wanneer ik binnenkom zitten mijn vader en stiefmoeder tv te kijken

en ik ga met de administratie aan de slag.

Dit gaat heel wat beter en vlotter dan gisteren...

voor ik het weet zijn er drie tijdschriftdozen en twee mappen opgeschoond.

En er is heel iets meer ruimte in de boekenkast ontstaan.

Terwijl ik er ben blijkt dat er 

toch iets niet goed gegaan met de vuile was.

Wij denken zelf dat het van een andere nieuwe bewoner is.

Ik vraag mijn zus en stiefzus om in de linnenkamer te kijken

of zij iets in de doorzichtige zakken herkennen.

Wanneer ik naar huis ga ben ik weer moe.

Thuisgekomen lunch ik en voor ik het weet ben ik

alweer van alles aan het regelen. 

Mailtjes worden verzonden en telefoongesprekken gevoerd.

Morgen ga ik niet naar het verpleeghuis.

De oudjes zijn dan "op stap"...

en na het geregel van vanmiddag vind ik een dag even niets hoeven

ook wel fijn.

Eén van de gesprekken vond ik lastig.

Het ging over het korte gesprek vorige week

met mijn vader en stiefmoeder

 over de wel/niet reanimerenvraag.

Daarop ben ik op onderzoek gegaan

en de info die ik vond bevestigde mijn gevoel.

Ik zal er een keer een apart blogje over schrijven.

Ik voel een grote verantwoordelijkheid

maar weet niet goed hoe hier mee om te gaan.

De betreffende zorgmedewerker

heeft immers alleen gedaan wat er van haar gevraagd wordt.

Wanneer de locatieverpleegkundig voor andere zaken belt 

besluit ik een en ander met haar te delen.

Toch geeft mij dat geen rust.

Wanneer manlief thuiskomt uit zijn werk besluit hij te koken...

... het is fijn gewoon aan te kunnen schuiven.

Het gebeuren rond de reanimatievraag blijft mij bezig houden

en ik besluit een mail voor de locatieverpleegkundige op te stellen

 met het verzoek de aantekening voorlopig uit het dossier te verwijderen

tot een bevoegd en deskundig persoon dit onderwerp bespreekt

met mijn vader.

En zo verandert een avond die met borduren gevuld had moeten zijn

in zoek- en schrijfwerk.

De spanning die ik al een week in mijn lijf voel

wil maar niet wijken.

Papierwerk...

 Het is maar een korte nacht...

...net voor vijf uur ben ik al weer wakker.

Ik dommel wat in mijn stoel en wanneer mijn man beneden komt

besluit ik nog weer even terug naar bed te gaan.

Zo krijg ik toch nog wat rust.

Vanochtend komt de hulp van mijn vader en stiefmoeder

en ik besluit in de middag naar ze toe te gaan.

Wel bel ik even om te horen hoe de nacht is gegaan.

Mijn vader sliep de eerste nachten erg slecht door lichamelijk ongemak

maar dat lijkt gelukkig weer over.

Eigenlijk moet ik verder met de schoonmaak van de bovenverdieping

 en ook de openstaande punten van mijn checklist nalopen.

Maar ik besluit wat te gaan borduren en 

wat berichtjes te schrijven voor dit blog.

De nieuwe huisarts belt... ze wil graag een kennismakingsgesprek plannen

 maar het mobiele nummer lijkt niet te kloppen.

Ik geef haar het nummer van de vaste telefoon.

's Middags doe ik wat kleine boodschappen voor de oudjes

en fiets meteen door naar het verpleeghuis.

Het is een zo veel fijnere plek om naar toe te gaan

in vergelijk met de oude lokatie.

Mijn stiefmoeder zei vorige week dat het er veel opgeruimder leek...

... en dat klopt...

...*Ü*...

Er is heel veel weg gegaan... 

maar het appartement zelf is ook bijna twee keer zo groot.

In het oude appartement was er maar één plek voor haar rolstoel

en nu kan ze kiezen waar ze wil zitten.

Mijn zusje komt ook en terwijl ik bezig ben met papierwerk

houdt zij zich bezig met de wasdienst.

Er is veel onduidelijkheid en uiteindelijk geven de oudjes zelf uitkomst. 

De was is blijkbaar toch afgevoerd in een speciale zak

en wij besluiten het los te laten en te zien hoe het gaat.

Soms lossen zaken zich ook vanzelf op...

...*Ü*...

Het papierwerk is een heel ander verhaal.

Het zijn zaken die ik de afgelopen jaren al vaker in mijn handen heb gehad

en waarvan mijn vader telkens aangaf dat het bewaard moest worden.

Maar het zorgt alleen maar voor verwarring en onduidelijkheid...

en de moed zakt mij in de schoenen.

Losse papiertjes met allerlei codes...enveloppen vol...

...oude bonnetjes en visitekaartjes...

... adressen of telefoonnummers op kladpapiertjes.

Misschien helpen de vijf verhuisdozen die nog in de eetkamer staan...

...maar het dringt ineens tot mijn vader door dat er geen plek voor alles is.

Of is het de doos met gereedschap die in de hal staat?

Mijn vader is zijn hele leven monteur geweest 

en zijn gereedschap... dat wil hij niet missen. 

In hun oude appartement heb ik al het gereedschap 

dat ik overal en nergens tegenkwam verzameld

en mee naar mijn huis genomen.

Mijn man heeft het netjes gesorteerd en in afwachting van de ruimte

komt er straks een mooie gereedschapskist om alles in te doen.

Wanneer hij vraagt naar de waterpomptang verwijs ik hem

 naar de doos in de hal...

Ik hoor wat gerommel en zie hem blij terug komen met de bewuste tang.

Hoe het ook zij...dit keer mag er veel weg.

De losse adressen bij elkaar in een speciale kaartenbak...

...mijn vader gaat zelf de adressen op de kaarten schrijven.

Mijn stiefmoeder is al even op zoek naar het telefoonnummer van haar broer

en laat ik die nu onverwachts vinden.

Ze is opgelucht want ze hebben al even geen contact meer gehad

en nu kan ze hem weer bellen.

Alles aan papierwerk dat gearchiveerd kan worden 

berg ik op in de daarvoor bestemde ordners.

Zo werken we twee tijdschriftenhouders door 

en krijgt alles een plek.

Daarna neem ik op zijn verzoek zijn mail door...

...ik zie dat hij het netjes voor elkaar heeft.

Er moeten een paar rekeningen worden betaald...

maar eens kijken wie dat met hem gaat doen...

...telebankieren is niet mijn ding...

... *Ü*...

Eigenlijk zijn we nu op een punt gekomen

 dat er volmachten moeten worden opgesteld 

en andere juridische zaken geregeld.

Lastige onderwerpen maar wel noodzakelijk.

Als er niets wordt geregeld zal er... 

...mocht het ooit zover komen...

een rechter gaan bepalen wie de belangen 

van mijn vader en stiefmoeder

mag gaan behartigen.

Wanneer ik na twee uur weer naar huis fiets ben ik gesloopt.

Gelukkig heb ik het avondeten al klaar staan...

ik hoef het alleen maar op te warmen.

, 

's Avonds borduur ik wat en ik merk dat het mij ontspant...

... ik duik vroeg mijn bed in.

Een vrij weekend...

 Het weekend ben ik "vrij".

Zaterdag schijnt er een heerlijk zonnetje...

en ik besluit op de fiets naar de oude woonlocatie

van mijn vader te gaan.

De gastvrouwen hebben voor een paar dagen

zijn krant in beheer gehouden en dan is het netjes

wanneer we die ook op komen halen.

Ik wip maar heel even bij mijn vader aan om de kranten af te geven

en sta met nog geen tien minuten weer buiten.

Ik ben de afrit van het verpleeghuis nog niet af

wanneer ik merk dat ik mijn zonnebril heb laten liggen.

Maar zo gek... ik rij liever verder zonder zonnebril

dan dat ik weer terug ga om hem op te halen...

...ik wil gewoon naar huis.

Thuis wacht op mij een stapel vouw- en strijkgoed

van twee weken.

Daarna is de benedenverdieping aan de beurt.

Je kunt zien dat er twee weken minimaal tot geen

aandacht is geweest voor mijn eigen huishouding.

Heerlijk om nu alles te ontdoen van stof.

Wanneer de klus erop zit ben ik zo moe 

dat ik in mijn stoel in slaap val.

Dat is mij deze dagen vaker overkomen.

Zondag ben ik nog steeds vermoeid.

Wanneer we voor de lunch boodschappen doen

merk ik dat ik bijna als vanzelf boodschappen voor mijn vader wil doen.

Maar dat kan wachten tot maandag.

Manlief gaat 's middags nog even naar mijn vader toe.

De roede van de nieuwe kast in de hal moet wat lager komen

zodat mijn vader zonder problemen de jassen kan pakken en terughangen.

Ook moeten de deuren nog worden afgesteld.

Wanneer hij terugkomt hoor ik dat mijn vader en stiefmoeder

naar buiten zijn geweest om samen de omgeving wat te verkennen.

Toen hij er aan kwam zaten ze samen gezellig in het Grand Café 

een bakje koffie te drinken.

De rest van de dag ben ik moe...

Ik ga niet al te laat naar bed...

maar de slaap wil maar niet komen.

Ik besluit mijn mobiel van beneden te halen...

ik weet het... niet goed wanneer je toch al slecht slaapt.

Daar kom ik bijna als vanzelf op de site van Zorginstituut Nederland.

Ik klik op de link naar informatie over de WLZ.

Onder het kopje WLZ-kompas (klik) vind ik een hoeveelheid aan info.

Het is bijna één uur wanneer ik mijn telefoon op mijn nachtkastje leg...

Grenzen stellen...

Vanaf 14 februari ben ik bijna non-stop

 met de verhuizing en alles wat erbij komt kijken bezig.

De anderen doen wat ze kunnen maar hebben allemaal hun werk.

Het voorbereidende werk valt in de voorjaarsvakantie

en ik vind het lastig dat ik mijn kleinkinderen bijna niet zie.

Wanneer mijn kleinzoon samen met zijn mama 

een kijkje bij het verpleeghuis komt nemen

hoor ik hem al van verre "oma... oma" roepen

terwijl hij door de gang naar mij toerent.

Dat gemis is blijkbaar wederzijds...

... *Ü*...

Elke dag ben ik wel ter plaatse 

en de vrijdag en het weekend van de verhuizing

zijn gewoon drie hele werkdagen.

Ook de dagen daarna maak ik veel uren.

Het continu bezig zijn met alles wat er bij zo'n verhuizing komt kijken

 begint deze week dan ook zijn tol te eisen.

Vanaf woensdag besluit ik daarom de rest van de week

 nog maar twee uur per dag in het verpleeghuis door te brengen.

Maar er is nog zoveel te regelen en te doen...

in de praktijk ben ik er veel langer.

De dingen waar ik eigenlijk voor kom...

dat vordert maar mondjesmaat.

Ik geef bij mijn zusje aan het weekend

even wat afstand te willen nemen

omdat mijn hoofd signalen afgeeft dat ik mjin rust moet nemen.

Volgende week probeer ik dan weer elke ochtend even op bezoek te gaan.

Even een bakje doen... horen of er nog bijzonderheden zijn.

Alhoewel mijn vader en stiefmoeder zichtbaar genieten van al de aanloop

zijn ze ook zichtbaar vermoeid van al het nieuwe op hun pad.

Dus misschien valt er nog een ochtend uit

zodat ze wat meer in hun eigen ritme komen.

Alles wat door mij administratief geregeld moet worden

is in ieder geval zo goed als af.

De afgelopen week heb ik ontdekt dat bij elk bezoek

er wel weer nieuwe dingen zijn die moeten gebeuren.

Maar die hoef ik niet allemaal zelf te doen.

Ook daar zal ik een balans in moeten vinden.

Ik ben benieuwd of dat gaat lukken.

Een update...

 Op woensdag 14 februari... valentijnsdag... 

gaat mijn telefoon en krijg ik het bericht

dat er een echtparenappartement vrij is gekomen

en mijn vader en stiefmoeder naar het verpleeghuis kunnen verhuizen.

Naast dat er opluchting is omdat ze naar een plekje gaan verhuizen

waar ze samen hun oude dag mogen doorbrengen

begint mijn hoofd overuren te maken.

Op donderdag 15 februari schrijf ik dit bericht (klik) op mijn handwerkblog.

De daarop volgende dagen zijn inderdaad druk.

In het weekend van 24 en 25 februari verhuizen we zoveel mogelijk

van het meubilair en huisraad.

Er wordt een kastenwand in elkaar gezet.

Wat meubilair nieuw gekocht...

uiteraard alles in overleg met de nieuwe bewoners.

We proberen het appartement 

naar hun wens en smaak in te richten.

Er zijn veel dozen uit te pakken en het is een uitdaging

om alles een eigen plekje te geven.

Dat lukt nog niet met alles.

De kast voor de hal moet nog geleverd worden...

...maar het ziet er gezellig en uitnodigend uit.

Over de verhuizing en de eerste dagen 

 schrijf ik op woensdag 28 februari dit bericht (klik).

Introductie...

Op mijn handwerkblog heb ik een paar berichten geschreven 

naar aanleiding van de lang gehoopte maar niet meer verwachte verhuizing

 van mijn vader en zijn vrouw naar het verpleeghuis.

Maar mijn handwerkblog is eigenlijk niet de juiste plek om dit te delen...

 vandaar een heel nieuw blog.

De naam "oude bomen" komt uit één van de blogjes over de verhuizing

 en alles wat daar bij komt kijken.

Daar schreef ik het volgende:

Och... och... het is wat hoor...

... oude bomen moet je niet verplanten...

Maar verplant zouden ze toch worden...

...dan maar naar een plekje waar ze

de meeste kans hebben om opnieuw te wortelen

in de hoop dat ze

nog een poosje samen kunnen zijn.